YEDİ MEŞALECİLER
Cumhuriyet döneminde ortaya çıkan ilk edebi topluluktur.
1928’de “Yedi Meşale” adıyla ortaklaşa bir kitap çıkarıp bu kitabın ön sözünde şiirle ilgili görüşlerini açıklamışlardır.
Beş Hececiler’e tepki olarak ortaya çıkmıştır.
“Sanat, sanat içindir” görüşünü benimsemişlerdir.
Kendi sanatı anlayışlarını “canlılık, samimiyet ve daima yenilik” şeklinde belirlemişlerdir.
Sembolizm akımından etkilenmişlerdir.
Kişilerin iç dünyasına, eşyalara ve olaylara izlenimci (empresyonist) bir ressam gibi bırakmışlardır.
Öz şiiri savunmuşlardır.
Hedeflerini gerçekleştiremeden ve Türk şiirine hiçbir yenilik getiremeden dağılmışlardır.
YEDİ MEŞALECİLER kodlaması
Kenan Hulusi Koray
a
Sabri Esat Siyavuşgil
ı
Muammer Lütfi
Cevdet Kudret Solok
e
Vasfi Mahir Kocatürk
i
Ziya Osman Saba
Yaşar Nabi Nayır
e
ZİYA OSMAN SABA ( 1910-1957 )
Yedi Meşaleciler içinde topluluğun siir anlayışını, yaşamı boyunca sürdüren tek şairdir.
Lirik ve içten bir üslup, açık ve sade bir dil kullanılmıştır.
Behçet Necatigil’in evler şairi olmasını sağlayan kişidir.
Şiirlerinde temelde sevgi üzerine yoğunlaşmıştır.
Şiirlerinde sone, dörtlük, üçlük, mesnevi şekillerini kullanmıştır.
Önceleri heceyle yazarken 1940’tan sonra serbest şiire de yönelmiştir.
Eserleri
Şiir: Sebil ve Güvercinler, Geçen Zaman, Nefes Almak
Hikaye: Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi, Değişen İstanbul
YAŞAR NABİ NAYIR ( 1908 – 1981 )
Sanat hayatına şiirle başlamış daha sonra hikâye, roman, makale ve oyun türlerinde de eser vermiştir.
Şiirlerinde sosyal konulara; acı, sevinç, tutku gibi bireysel konulara yer vermiştir.
Varlık dergisini çıkaran kişidir.
Eserleri
Şiir: Kahramanlar, Onar Mısra
Roman: Bir Kadın Söylüyor, Adem ve Havva
Öykü: Bu da Bir Hikayedir, Sevi Çıkmazı
Tiyatro: Mete, İnkilap Çocukları, Beş Devir, Köyün Namusu
KENAN HULUSİ KORAY ( 1906 – 1943 )
Yedi Meşale grubunun şiir türünde eser vermeyen tek sanatçısıdır.
Hikayeleriyle tanınmış, küçük hikâye tarzını benimsemiştir.
Önceleri ahenkli, şiirsel hikayeler yazmış; daha sonra gerçekçi hikayeler yazmıştır.
Halkı, işçiyi, köylüyü konu edinmiştir.
Cumhuriyet döneminde korku türünde örnekler veren ilk hikayecidir.
Eserleri
Öykü: Bahar Hikâyeleri, Bir Yudum Su, Bir Otelde Yedi Kişi
Roman: Osmanoflar, Son Öpüş, Büyük Öykü
VASFİ MAHİR KOCATÜRK ( 1907 – 1961 )
Şiirlerde hece ölçüsünü kullanmış, halk şiirinin şekil özelliklerinden yararlanmıştır.
Kahramanlık, fedakârlık, vatan ve millet sevgisi gibi temaları işlemiştir.
Şiirin yanı sıra manzum oyunlar, çocuk hikayeleri, liseler için ders kitapları yazmış ve edebiyat araştırmaları yapmıştır.
Eserleri
Şiir: Tunç Sesleri, Geçmiş Geceler, Bizim Türküler, Ergenekon, Hayat Şarkıları, Dağların Derdi
Tiyatro: Yaman, Sanatkar, 10 İnkılap Antolojisi
Araştırma – İnceleme: Şaheserler Antolojisi, Divan Şiiri Antolojisi, Saz Şiiri Antolojisi, Fransız Edebiyatı, Yeni Türk Edebiyatı, Türk Edebiyat Tarihi…
SABRİ ESAT SİYAVUŞGİL ( 1907 – 1968 )
Şair, yazar, çevirmen ve psikoloji profesörüdür.
Eşya tasvirleri yapar.
Empresyonist bir görüşle canlı şiirler yazmıştır.
Bireysel duyarlılığı işler.
ESERLERİ
Şiir: Odalar ve Sofalar
İnceleme: İstanbul’da Karagöz ve Karagöz’de İstanbul
CEVDET KUDRET SOLOK ( 1903 – 1947 )
Önce heceyle sonra serbest ölçüyle şiirler yazmıştır.
Şiirlerinde bireysel duygular, özlem, yalnızlık, kıskançlık gibi konuları işlemiştir.
Romanlarında daha çok kendi yaşamını anlatmıştır.
Edebiyatla ilgili önemli inceleme ve araştırmaları vardır.
ESERLERİ
Şiir: Birinci Perde
Öykü: Sokak
Roman: Havada Bulut Yok, Karıncayı Tanırsınız
Tiyatro: Tersine Akan Nehir, Rüya İçinde Rüya, Yaşayan Ölüler, Danyal ve Sara
Deneme: Dilleri Var Bizim Dile Benzemez
MUAMMER BAHŞİ ( 1903 – 1947 )
İlk şiirlerinde aruz, daha sonra hece ölçüsünü kullanmış, en son serbest ölçü yönelmiştir.
Topluluk dağıldıktan sonra edebiyatı bırakmıştır.
Şiirler bir kitapta yayımlanmamıştır.